Zaman geçtikçe bu yazıyı yazmasam da olurdu diye düşüneceğim muhtemelen ama şu an klavyeden bu kelimeler çıkıyor yapacak bir şey yok.

Geçirdiğim son iki hafta belki de otuz iki senelik hayatımdaki en zor günlerimdi. Ama her şeyin bir sebebi, her şerrin de bir hayrı var. Yalnızca yaşadığımız anlarda bunları göremiyoruz.

Önce işimi sonra babamı kaybettim.

Aslında babamı seneler önce kaybetmeye başlamıştım zaten. Şeker-felç-alzheimer üçlüsü onun hayatında giriş-gelişme-sonuçtu. Hiçbir şey birden bire olmadı, yavaş yavaş, gözümüzün önünde bir adam eridi ve bitti.

Hayata dönmeye çalışıyorum, dışarı çıkıyorum, günlük işleri yapıyorum, bu yazıyı çok sevdiğim bloguma yazıyorum. Ama an geliyor..
Her şey Allah' tan.. her şey sınav.. her şeye şükür..